| |
| |
| |
|
|
|
|
| |
Przewodnik
- sala III |
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
| |
Do Sali III prowadzi drewniana krata z końca XVII w.,
ukształtowana ze splotów wici akantowej, która oddzielała kiedyś
kaplicę zakonną od kościoła w klasztorze PP. Benedyktynek w
Sandomierzu.
Część ekspozycji rozpoczyna fragment związany z pompae fenebris, gdzie
zgrupowano zabytki dokumentujące sarmacką obyczjowość pogrzebową w
Polsce XVII i XVIII w.: portrety trumienne i owalny portret
epitafijny.
Zgromadzone w Muzeum portrety przedstawiają głównie donatorów kościołów.
Godny zaznaczenia jest zawieszony w tej sali portret Kazimierza Dunin
Karwickiego herbu Łabędź z 1753 r., namalowany w formie tzw. portretu
sarmackiego. W ostrołukowej niszy umieszczono przykłady romańskiej
plastyki architektonicznej, które są pozostałością wystroju
rzeźbiarskiego kościoła
w Goźlicach; figura tronującej Marii z Dzieciątkiem oraz głowica
kolumienki wolnostojącej z 1 tercji XIII w. Figura powstała pod
wpływem rzeźb francuskich typu Vierge en Majestĕ, a wzorowana jest na
Madonnie z Chartres.
Według hipotetycznej rekonstrukcji pierwotnego zastosowania Madonny
goźlickiej, rzeźba stanowiła centralne przedstawienie tympanonu, który
po bokach wypełniała scena Pokłonu Monarchów lub postacie adorujących
aniołów;
nie wyklucza się istnienia w Goźlicach tympanonu fundacyjnego.(8)
Po przeciwnej stronie umieszczony jest inny przykład kamieniarki
architektonicznej; fragment obramienia drzwiowego lub okiennego
z lat ok. 1520-1524, który pochodzi z okresu renesansowej rozbudowy
zamku sandomierskiego.
Szczególnie atrakcyjne eksponaty to zawieszone w sali szczątki kostne
mamuta, które pochodzą z przypadkowych znalezisk w okolicach
Sandomierza.
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
(8) T.Dobrzeniecki, Romański posążek Marii z Dzieciątkiem w Muzeum
Narodowym
w Warszawie. "Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie" X: 1966, s.141:
M.Walicki,
Sztuka przedromańska i romańska od schyłku XIII w. Warszawa 1970, T.1
s.694. |
|
|
|
|
| |
| |
|
